Dat lieten vastgoedprofessionals op 6 juni weten aan de Plekkenmakers. Op de Provada lanceerden ze hun laatste stelling van de dag. De ontwikkelaar moet van presentatie (plaatje) naar participatie (relatie), zo legden ze de beursbezoekers voor. Ongeveer zes op de tien respondenten was het daarmee eens.
Onlosmakelijke waarde
'Een ontwikkeling die op participatie van omwonenden en ondernemers is gestoeld, levert een beter fundament op en creëert onlosmakelijke waarde. Als met alle stakeholders de relatie goed is, ontstaat meer commitment, is het uiteindelijke product geënt op de locatie, is de kwaliteit hoger, de langetermijnwaarde beter en de rendementen hoger', zo viel de reactie van enkele ontwikkelaars samen te vatten. En een niet materiële extra winst: het levert blije mensen op, als ze er zelf aan bijdragen.
Extra kosten
Wel maakten de meeste geïnterviewden een voorbehoud. Participatie werkt alleen als de schaalgrootte voldoende is. 'Het heeft alleen zin in projecten die een forse impact hebben op de omgeving.' Bij binnenstedelijke gebiedsontwikkeling dus wel, bij een rijtje woningen in het weiland niet. Een fors aantal ontwikkelaars betoonde zich tegenstanders van participatie. 'Het leidt tot extra kosten, het traject duurt al lang genoeg, als je laat participeren raak je je focus kwijt', waren gehoorde opmerkingen.
Wantrouwen
Plekkenmaker Reggy Hulsken vertelt dat enkele ontwikkelaars 'keihard toegaven' dat ze participatie puur voor de bühne doen. 'Ze mogen zeggen wat ze ervan vinden en dat was het dan. Ermee rekening houden doen ze niet. De ontwikkelaar heeft zijn eigen agenda en alles al rondgerekend', aldus Hulsken. Hij spreekt van de oude wereld van ontwikkelaars. 'Deze houding leidt tot wantrouwen van omgevenden bij participatietrajecten.'
Dat wil overigens niet zeggen dat dit oudere ontwikkelaars zijn en jongeren wel participatie voorstaan, merkt hij op. 'Sommige jonge projectontwikkelaars waren evengoed tegen participatie.' Om te voorkomen dat de deelnemers politiek correcte antwoorden zouden geven, hoefden ze niet te zeggen voor welk bedrijf ze werkten.
