Het valt mij op hoe ontzettend makkelijk wij het over snel veranderende tijden hebben. Hoe we elkaar vol overgave te overtuigen dat snelle verandering nabij is. Sterker nog, dat we er middenin zitten. Het wekt de indruk dat deze generatie voor uitdagingen staat als nooit tevoren. Vaak met een onheilspellende ondertoon. Overal kom ik het tegen. In de krant, op radio en televisie, bij een willekeurig congres. Zelfs bij het koffieapparaat op mijn werk. Behalve thuis, daar doen we normaal.

Verdienmodel

Waarom is iedereen in de ban van verandering? Omdat wij als mens al duizenden jaren een obsessie hebben om te weten wat de toekomst ons brengt. Daar zijn hele verdienmodellen voor bedacht. In zekere zin is een waarzegster op de middeleeuwse kermis niet veel anders dan een inspirerend verhaal vandaag de dag over de komende decennia in een volle zaal met aandachtige luisteraars. We zijn bereid te betalen voor mooie verhalen over de toekomst, waarvan we niet weten of ze uitkomen. Ik haak intussen af wanneer woorden als disruptief, game changer of al wat daar op lijkt de revue passeren. Niet omdat ik niet in disruptieve krachten geloof. Wel omdat de meeste voorbeelden die ik hoor dit predicaat helemaal niet verdienen. Noem het disruptie-inflatie. Het meeste is verkooppraat.

Perceptie van verandering

Verandering is de normaalste zaak van de wereld. ‘Verandering is de enige constante’ of ‘stilstand is achteruitgang’ maken dit spreekwoordelijk duidelijk. Mijn punt is dus niet dat wij ons niet moeten aanpassen. Het gaat mij om de perceptie van snelheid. Alsof alles vandaag om moet. En dan echt vandaag, voordat we te laat zijn. Maar bekijk dit nu eens vanuit een wat breder perspectief. In veel opzichten zijn de uitdagingen die er nu zijn niet veel anders dan die van de generaties voor ons. Of dacht u dat ze tijdens de industriële revolutie, in de eerste helft van de vorige eeuw of in de periode van de Koude Oorlog niet voor veranderingen of grote uitdagingen stonden? In al deze perioden heeft technologische vernieuwing tot grote doorbraken geleid en hebben mensen zich aangepast. Kondratieff ontdekte dat al in de jaren ’20. Dat wij een unieke generatie zijn is ook deels perceptie.

Mobiliteitsbehoefte

Neem als voorbeeld mobiliteit. Keer op keer hoor ik dat zelfrijdende auto’s disruptief zijn. Maar het blijft toch gewoon een auto? Alleen net iets geavanceerder. Vindt u de overgang van paard en wagen naar geautomatiseerd vervoer niet veel knapper uitgevonden? Of degene die bedacht dat als het druk is boven de grond, het misschien ook wel handig zou zijn om een rails onder de grond aan te leggen. In een tunnelbuis. De kern is: nieuwe mobiliteitsoplossingen zoeken we altijd. Waarom? Omdat er een vervoersbehoefte is van A naar B. Het enige dat we doen is het wat beter voor onszelf organiseren. Dat is niet disruptief. Dat zou het zijn als B naar A kwam en we dus geen mobiliteitsbehoefte meer hebben.

Vastgoed is geen uitzondering

Voor vastgoed is dat niet anders. Van alles krijgt het predicaat ‘disruptief’ mee. Of het nu smart buildings, houten gebouwen, flexconcepten of as-a-serviceoplossingen zijn. Ik vind het prachtige ontwikkelingen. Maar het blijft in welke vorm dan ook een invulling van uw huisvestingsbehoefte. En guess what! Die bestond er al toen onze verre voorouders zich in hutten en grotten schuil gingen houden. Dus zolang er mensen zijn, zal vastgoed altijd nodig blijven. Waar? Volgens de urbanisatietrend vooral in onze steden. Nieuw? Niet echt. Al sinds de oudheid trekken mensen naar steden omdat daar betere kansen liggen en wij sociale wezens zijn. Dus laten we naast mooie verhalen over een snel veranderende toekomst ook proberen stil te staan bij wat ons vandaag bezighoudt. Mooie, eigentijdse gebouwen en gebieden maken. En verder vooral normaal doen, want aanpassen aan veranderingen is normaal.